Dandyzm to dawanie możliwości

Lojalnie uprzedzam, że dzisiejszy wpis jest przeznaczony dla najwytrwalszych. Ale nikt nie powiedział, że zawsze powinno być łatwo, prawda? 😉

Pochwała cierpliwości

W dniach 21-22.04 po raz czwarty uczestniczyłem w Blog Conference Poznań. Do tej pory brałem udział we wszystkich edycjach, więc miałem okazję obserwować rozwój tej konferencji. Ta jednak była dla mnie wyjątkowa z jednego prostego powodu. Na miejscu bowiem, zamiast identyfikatora z napisem „uczestnik” czekał ten, na którym widniało „prelegent”. Pierwszy raz w sześcioletniej historii dandysiej działalności otrzymałem możliwość pokazania, że moja obecność w świecie internetowych twórców nie jest przypadkiem. Skłamałbym, gdyby powiedział, że nie czekałem na ten moment.

Czekałem. Cierpliwie. Przez sześć lat.

Pół swojego życia spędziłem na scenie, więc z występowaniem publicznym nie miewam problemów. Gra w Teatrze Dwóch Krzeseł, prowadzenie imprez, czy  regularne nagrywanie filmów na Youtube pozwoliły mi oswoić się ze stresem i przeciągnąć go na swoją stronę w walce o zadowolenie widowni.

W tym przypadku jednak było inaczej i w pewnym momencie złapałem się na tym, że oddech mam jakby szybszy, a i ręka nie tak stabilna jak zwykle. Pierwszy raz od dłuższego czasu odczułem to, co większość ludzi przeraża bardziej od śmierci.

Strach.

Przed tym, że się wygłupię.
Nie powiem niczego odkrywczego, przez co stracę czas słuchających mnie ludzi.
Nie podołam poprzeczce ustawionej przez tych, dla których branżowe konferencje to nie pierwszyzna.

A przede wszystkim przed tym, że, ze względu na powyższe, moje wystąpienie będzie unikatowe. Czyli pierwsze i ostatnie.

Przyjmując zaproszenie Piotra, głównego organizatora Blog Conference Poznań, nie zdawałem sobie tak naprawdę sprawy na co się piszę. Dopiero na miejscu dotarło do mnie o jaką stawkę tak naprawdę toczy się cała gra. Nie chodziło tylko, jak mówił tytuł prezentacji, o przedstawienie sposobów, dzięki którym wspólnie zbudowaliśmy wokół Dandycore zaangażowaną internetową społeczność. Gra toczyła się o to, czy nienachalnej postury dandys potrafi dać światu coś więcej niż tylko trochę ulotnych, estetycznych wrażeń.

Pierwotnie miałem prelegować drugiego dnia konferencji, czyli w niedzielę o godzinie 13.00. Kilka dni przed wyjazdem do Poznania otrzymałem mail, że ze względu na brak możliwości wcześniejszego przyjazdu jednej z panelistek moje wystąpienie może zostać przesunięte na sobotę na godzinę 15:00. Zmiana ta niosła ze sobą, jak mawiał klasyk, plusy dodatnie jak i ujemne. Pierwszy dzień konferencji, kiedy wszyscy są jeszcze skupieni i nie zmęczeni po afterze jest zdecydowanie najlepszym jeśli idzie o frekwencję. Z drugiej strony występowanie tuż po obiadowej przerwie niesie ryzyko, że z rzeczonego obiadu część ludzi nie zdąży jeszcze wrócić. Bez ryzyka nie ma zabawy, dlatego zgodziłem się na zmianę.

Wyróżnij się lub zgiń

Tym razem wespół ze mną do Poznania wybrał się także Piotr, czyli youtube’owy trzon zespołu Dandycore, którego możecie znać m.in. z filmu o ciekawostkach:

W trakcie podróży nieklimatyzowanym wagonem bezprzedziałowym wpadł on na pomysł zachęcenia uczestników Blog Conference Poznań do wybrania w sobotnie popołudnie akurat mojego wystąpienia. Był to ruch o tyle wskazany, że w ramach wydarzenia działało równolegle pięć warsztatowych sal i jedna scena wykładowa. Czy istnieje sposób, by dotrzeć z przekazem do ponad 1500 osób biorących udział w konferencji, bez konieczności bezpośredniej agitacji każdego nowo napotkanego twórcy?

Istnieje, jest banalnie prosty i nazywa się reklama na Facebooku.

Przygotowaliśmy taką oto kreację:

“Chcesz wyciągnąć z Blog Conference Poznań jak najwięcej?

Nazywam się Dawid Tymiński i prowadzę markę Dandycore. W ciągu 6 lat zbudowałem wokół mojej aktywności lojalną społeczność i zacząłem na tym zarabiać. Jeśli jesteś twórcą, który chce się dowiedzieć:

✓ jak znaleźć niszę i dotrzeć do odpowiedniej grupy docelowej
✓ jak przekonać fanów do reklam i zakupów produktów sponsorowanych 
✓ jak stworzyć lojalną społeczność, która pójdzie za tobą w ogień

Nie przegap okazji i wpadnij o 15:00 w sobotę na prelekcję do sali nr 2 i dowiedz się co musisz zrobić, żeby przekuć pasję w biznes.
Jeśli nie będzie cię na prelekcji, a chciałbyś mnie poznać, to napisz do mnie na messengerze i spotkajmy się na wydarzeniu. Nie wstydź się, nie gryzę!  Do zobaczenia!”

I wykorzystaliśmy możliwość targetowania jej na użytkowników, znajdujących się w promieniu kilometra od terenu Międzynarodowych Targów Poznańskich. Zainwestowanie dwudziestu złotych przełożyło się na dotarcie do ponad 3500 osób, wśród których sporą część stanowili uczestnicy BCP. Ziarno zostało zasiane, pozostało czekać na efekty.

Final Countdown

Złapany na chwilę przed wejściem do sali; foto – Kotkowicz.pl

14:30 Podczas gdy większość blogerskiej braci czeka na zewnątrz na burgery, ja dojadam owsiankę, która, jeśli wierzyć informacji na etykiecie, doda mi supermocy. W sumie jedyną supermocą, jaką do tej pory dysponowałem, była para radarowych uszu, więc te dodatkową biorę w ciemno, niezależnie od jej charakteru. Udaję się do sali, by sprawdzić technikalia związane z prezentacją. Wszystko gra, więc czekamy na zainteresowanych. Życzyłbym sobie, by było ich jak najwięcej, bo szerokie audytorium jest zdecydowanie tym, co motywuje mnie najbardziej. Prawdziwy dandys potrzebuje publiczności niczym tlenu. Tak w wystąpieniach, jak i w codziennym życiu.

14:50 Sala wypełnia się leniwie, ale z biegiem minut coraz więcej uczestników wracających z obiadowej przerwy kieruje się do “dwójki”. Ta poświęcona jest blogowaniu i liczy około 200 miejsc siedzących. Nauczony doświadczeniem nie rozpoczynam punktualnie, zostawiam sobie i spóźnialskim 3 minuty marginesu.

15:00 Zapraszam stojących pod ścianami z tyłu bliżej sceny, by zajęli wolne krzesła. Zrobiłbym to po raz drugi, ale nie mogę, bo miejsca właśnie.. się skończyły. Kiedy rozpoczynam prelekcję nowi uczestnicy napływają cały czas, publiczność ustawia się wzdłuż ścian (widać to dobrze na moim Instagramie w sekcji wyróżnionych relacji). Ci ostatni stoją praktycznie poza salą. Prawdopodobnie żaden inny twórca, spośród tych, którzy prezentowali na jednej z pięciu warsztatowych sal, nie zebrał tego dnia takiej frekwencji.

Autorka zdjęcia: Foto do kwadratu

Dobrze wiecie, że nie mam problemów z szybkim mówieniem, więc o to, czy uda mi się zmieścić w czasie byłem spokojny. Do wystąpienia przygotowywałem się przez bity tydzień, więc jego treść miałem opanowaną bardzo dobrze. To, o co najbardziej się bałem, to odbiór graficznej części prezentacji. Przygotowałem ją razem z Dominikiem Piłatem, autorem identyfikacji wizualnej Dandycore. Jak się miało okazać nasze wspólne dzieło w ogóle nie wpisywało się w standard, o którym mówił kilka godzin wcześniej na głównej sali Kamil Kozieł.  Większość prezentacji była jasna, nasza była ciemna.  Większość miała mało tekstu, nasza była nim naładowana po brzegi. Większość nie zdradzała, co czeka odbiorców za moment. U nas, ze względu na zastosowanie struktury osi czasu, można było podejrzeć wycienione kwestie, o ile oczywiście dysponowało się dobrym wzrokiem.

Nasza była inna. Niewymuszenie inna. I to właśnie, jak wynikało z późniejszych rozmów, było jej największą siłą.


Piotr dzielnie dokumentujący przebieg prezentacji

Działania teatralne pozwoliły mi uświadomić sobie, że w kwestii wystąpień jestem energetycznym wampirem – dobry odbiór publiki niemożebnie mnie nakręca. Z tego powodu rzadko kiedy podczas prezentacji jestem w stanie ustać przez większość czasu w miejscu. Wielu ekspertów ds wystąpień publicznych odradza uskutecznianie tzw. lwiego pasażu (czyli chodzenia od lewej do prawej strony sali). W mojej ocenie naturalne poruszanie się po scenie pozwala nie tylko skupiać uwagę odbiorców, ale także wchodzić z nimi w większą interakcję. Dobre flow działa na zasadzie sprzężenia zwrotnego – im lepsze nastawienie i przygotowanie prelegenta, tym lepsza energia, którą może czerpać z publiczności. Im lepiej reaguje audytorium, tym więcej paliwa ma do dyspozycji występujący. Nawet w sytuacji, gdy pękająca w szwach sala jest akurat tą, którą projektant zapomniał wyposażyć w klimatyzację.

Po godzinie było po wszystkim, ale aż do końca dnia telefon płonął od socialowych powiadomień, oznaczeń i relacji. W blogosferze wieści rozchodzą się lotem błyskawicy, więc resztę konferencji spędziłem nie tylko na słuchaniu pozostałych prelekcji, ale na fantastycznych rozmowach z innymi twórcami. Wielu z nich podzieliło się nie tylko swoimi przemyśleniami na temat samego wystąpienia, ale także sposobami wykorzystania zdobytej dzięki niemu wiedzy. W każdym miłym słowie, w każdym uśmiechu, w  każdej osobie i jej historii mogłem znaleźć cząstkę siebie sprzed lat. Tego pochodzącego z małej wsi pod Świdnicą chłopaka, który pewnego dnia zapragnął dać z siebie coś więcej, zrobić coś mniej standardowego i zaczął brać udział w tego typu konferencjach, by czerpać z wiedzy i doświadczenia osób, którym już się udało. Świadomość, że dziś jestem w stanie przekazywać dalej wartość, którą sam przed kilkoma laty otrzymałem z kredytem zaufania, jest najlepszą motywacją do dalszego codziennego działania.

A kiedy na drugi dzień przy śniadaniu słyszysz od tych, którzy  w w prelekcji nie uczestniczyli, pytania w stylu: “Dawid, słyszałem, że podczas twojego wystąpienia wystąpił frekwencyjny armageddon!”, to wiedz, że stało się coś naprawdę wyjątkowego.

Dandyzm to dawanie możliwości

Moje wystąpienie doczekało się także notatek graficznych (Przesuń w prawo, by zobaczyć)

Dobry odbiór wystąpienia tuż po nim, a jego oddziaływanie po zakończeniu wydarzenia to drugie. Jak to zwykle bywa po tego typu wydarzeniach wielu uczestników decyduje się podzielić swoimi wrażeniami w formie relacji. Niezwykle miło było widzieć w ostatnim tygodniu na ekranie swojego telefonu tę masę powiadomień od Brand24. Powiadomień świadczących o tym, że tak wielu twórców zdecydowało się wspomnieć o moim wystąpieniu w swoich podsumowaniach. Jak wiadomo przesadna skromność nie jest dobrą cechą, dlatego też w tym miejscu pozwolę sobie zacytować kilka z nich:

“Dokładnie godzinę temu wróciliśmy z Blog Conference Poznań. To był bardzo intensywny, pełen wrażeń weekend. Tak sobie myślę, że dzięki wystąpieniu Dawida Tymińkiego z Dandycore w końcu przejdzie mi ten #kryzysblogera  Jeśli więc miałabym napisać, jaki jest największy plus takich konferencji (oprócz oczywiście nowych znajomości), to wskazałabym właśnie na inspirujące prelekcje #samomięchoblogerskie […]” Kinga / Zaparzę Ci herbatę

“Dawid Tymiński (Dandycore) to moje odkrycie tego roku, ponieważ bloga oczywiście kojarzyłem, ale nie wiedziałem, że Dawid jest takim konkretnym i rzeczowym mówcą. Po tej prelekcji miałem chyba najwięcej przemyśleń i teraz najwięcej czasu spędzę na poprawie błędów, które do tej pory popełniałem.” Konrad Błaszak / Szklany Samuraj

“Dwie najciekawsze prelekcje.

Bloguję od pięciu lat. Kiedy zaczynałam, nie wiedziałam gdzie pisanie w sieci mnie doprowadzi. Jestem w dobrym miejscu i czasie. Dwie prelekcje, na których sale wypełniły się po brzegi, utwierdziły mnie w przekonaniu, że ścieżka, którą sobie obrałam, to ta właściwa. Dawid Tymiński z dandycore.pl  i Ola Budzyńska, czyli Pani Swojego Czasu, dali uczestnikom samo mięcho.” Anna Bartnik / Simply Anna

“Dowiedzieliśmy się o wybijaniu się na kryzysie oraz influencerach skandalistach podczas świetnej prezentacji Macieja Budzicha, a także poznaliśmy narzędzia do budowania zaangażowanej społeczności okiem pierwszego dandysa polskiej blogosfery, czyli Dawida Tymińskiego.” Widoczni.com

Kolejna notatka graficzna, tym razem od Nauczona.pl

Kiedy sześć lat temu podjąłem decyzję, by podążyć drogą dandysa, tak naprawdę nie wiedziałem na co się piszę. Powód był prosty – dandyzm praktycznie nie istniał wtedy w przestrzeni publicznej, a jeżeli już, to jedynie powierzchownie, zredukowany do poziomu przesadnej dbałości o ubiór. Szybko jednak okazało się, że taki ruch otworzył przede mną możliwości, o których w innym wypadku nie mógłbym nawet pomyśleć. To, że kategoria dandyzmu okazała się dla Was atrakcyjna, dało mi szansę zaprezentowania jej na jednej z największych branżowych konferencji dotyczących influencer marketingu. Docieranie do osób, które nie miały z tym tematem w ogóle styczności jest niezwykle ważne. Dziś bowiem mamy do czynienia z sytuacją, w której coraz więcej osób nie tylko kojarzy to pojęcie, ale także się z nim utożsamia.

Bo to już movement, a nie zabawa dla niepoważnych.

Kilkadziesiąt tysięcy osób skupionych wokół sprawy nie może przecież każdego miesiąca prowadzić ożywionych dyskusji tylko dla zabawy. Nie da się dla żartu angażować w wiele ciekawych projektów i spotkań, mających na celu podnoszenie świadomości w zakresie przemyślanego stylu życia. Gdyby nie chodziło o nic nadzwyczajnego, to marki nie dostosowywałyby swojej oferty do oczekiwań tak wymagającej grupy klientów. A to wszystko wynika z jednego prostego faktu, że prawdziwy dandyzm jest przede wszystkim dawaniem możliwości tym, którzy ich poszukują. Indywidualizmem, ale nie egoistycznym, lecz empatycznym. Wreszcie jest też konsekwentnym dążeniem do rozwoju w wybranych przez siebie obszarach z nadzieją, że przysporzy on coś dobrego także innym.

A ja cholernie się cieszę, że mogę mieć w szerzeniu tej postawy swój udział.

Na koniec pozostaje mi powiedzieć tylko:

Dziękuję.

Za wasze zaangażowanie. Za czas i uwagę. Za docenianie dobrej roboty i trzeźwiące uwagi, kiedy nie jest ona tak dobra jak mogłaby być.

Ale przede wszystkim za możliwości, które dajecie mnie i mojemu zespołowi każdego dnia.

Nie byłoby tego wszystkiego bez Was. Chcę, żebyście nigdy o tym nie zapomnieli.

Ściskam ciepło,

Dawid / Dandy

PS: Chciałbym na sam koniec podziękować szczególnie Elwirze (Jak Ona To Robi?), bez wiary i wsparcia której spełnienie tego marzenia nie byłoby możliwe 🙂